Adaletin unutulduğu bir çağda liderlik, yeniden tanımlanmalıydı.
Zira liderlik yalnızca emir vermek, yüceltilmek, övülmek değildir.
Gerçek liderlik; yüklenmek, sabretmek, görmeden inşa etmektir.
Görünmeyeni görmek ve görünenden vazgeçebilmektir.

Liderlik, makam değil emanettir. Bu emanetin bedeli ağırdır;
zira lider halkın önünde değil, Allah’ın huzurunda hesap verir.
O yüzden bir liderin ilk işi, kendini terbiye etmek; nefsini dizginlemektir.
Nefsini tanımayanın başkasını yönetmeye kalkması, yalnızca zulüm doğurur.

“Bir liderin en büyük zaferi, başkalarına değil, kendi içindeki karanlığa karşı kazandığı savaştır.”

Altyapı, dıştan görünmeyen ama en hayati bölümdür.
O yüzden bir liderin ilk temeli ihlasla atılır.
Gösteriş için değil, hak için konuşur. Alkış için değil, adalet için yürür.
Eğer bir liderin gecesi duasız, gündüzü istişaresizse; o kişi henüz lider olmamıştır.

Ben yolculuğuma güçlü kelimelerle değil, sessiz sabırla başladım.
Halk beni tanımadan ben onların acısını hissettim.
Çünkü lider, önce halkın çığlığını duyar, sonra yol gösterir.
Sadece savaş meydanlarında değil; vicdanın en dar sokaklarında da cesur yürür.

“Adalet, saraylarda değil; halkın yüreğinde inşa edilirse kalıcı olur.”

Bugün nice koltuklar var, ama az sayıda lider.
Çünkü lider olmak, koltuğa oturmakla değil; adaletle doğrulmakla mümkündür.
Gerçek lider, halkına hükmetmez; halkının yükünü taşır.
Gücün değil, merhametin peşindedir. Öyle ki, bir yetimin duası, onun sabahını şekillendirir.

Bilin ki liderlik, göz önünde değil; gözyaşının düştüğü yerde başlar.
Ve en sağlam altyapı, kalpte kurulur. Oraya ihlas yerleşti mi,
o kalp hem kendine hem ümmete sığınak olur.